Ruch Światło-Życie
Ruch Światło-Życie jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół.
Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.
• Zobacz też: Charyzmat Światło-Życie w służbie odnowy Kościoła lokalnego
• Zobacz też: Ewangelizacja w procesie budowania „Nowej Parafii”
Znak
Znakiem Ruchu Światło-Życie jest symbol i słowa ΦΩΣ ΖΩΗ (czyt. fos-zoe) – greckie słowa „światło” i „życie”, krzyżujące się na literze „omega”, która tutaj jest symbolem Ducha Świętego (jako Tego, który jest wszystkim) i ułożone w kształt krzyża. Popularna nazwa tego symbolu to foska.
(…) Symbol Fos-Zoe zawiera w sobie program wychowawczy ruchu i zarazem jego metodę pedagogiczną. Poprzez element światła, mającego wcielać się w życie, należy rozumieć światło rozumu, światło sumienia, światło słowa Bożego, światło Chrystusa jako wzoru osobowego, który należy naśladować i światło Kościoła: Lumen gentium, Kościoła, który dba o nieskażony przekaz poprzednich źródeł światła oraz o ich należną interpretację w aktualnych sytuacjach. Dążenie do jedności światła i życia na pięciu powyższych płaszczyznach zawiera w sobie integralny i wszechstronny program wychowania nowego człowieka.
• Na podstawie: Ruch Światło-Życie jako pedagogia nowego człowieka
Duchowość
Duchowość Ruchu Światło-Życie została wyrażona w „Drogowskazach Nowego Człowieka” sformułowanych przez ks. Franciszka Blachnickiego. Małżonkowie żyjąc treścią „Drogowskazów” realizują je w „Zobowiązaniach Domowego Kościoła”.
Zobacz też: Drogowskazy Nowego Człowieka
Zobacz też: Praktyki i wymagania życia duchowego
Zobacz też: Zasady Domowego Kościoła
Cel
Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany poprzez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deuterokatechumenat) a następnie we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w Kościele i świecie. Ewangelizacja – katechumenat – diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu Światło-Życie na wszystkich poziomach formacji.
(…) całe dzieło oazy (…) nie ma ono innego celu jak wychowanie swoich uczestników do coraz głębszego zrozumienia i zrealizowania tej postawy posiadania siebie w dawaniu siebie Chrystusowi i braciom, która jest źródłem nowego życia.
Zobacz też: Charyzmat maryjny Ruchu Światło-Życie
Zobacz też: Akt oddania Ruchu Niepokalanej Matce Kościoła
Metody
Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to:
– metoda „światło-życie”, przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, polega na poszukiwaniu w oparciu o Słowo Boże,
– oaza rekolekcyjna w formie 15 dniowego wyjazdu na rekolekcje zamknięte, każdy dzień opiera się o jedną z tajemnic różańcowych,
– mała grupa formacyjna pracująca „na co dzień” przy parafii.
Specyfiką metody Ruchu Światło-Życie jest realizacja zasady „życie z życia” (tylko osoba żyjąca dojrzałą wiarą jest w stanie „przekazać” ją innym) i zasady organicznego wzrostu.
Struktura
Struktura Ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła. Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty.
Zobacz też: Istotne cechy ruchu eklezjalnego
Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Odpowiedzialność za Ruch podejmują zarówno osoby świeckie, jak i duchowne.
Zobacz też: Moderatorzy generalni Ruchu Światło-Życie
Kapłani w Ruchu spełniają rolę moderatorów, a nienależący do niego – opiekunów. Osoby nienależące do stanu duchownego pełnią funkcję świeckich odpowiedzialnych i animatorów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.
Zobacz też: Miejsce i rola kapłana we wspólnocie
Początki
Początki historii Ruchu sięgają pierwszej oazy, która odbyła się w r. 1954. Ruch Światło-Życie rozwinął się z oaz – rekolekcji zamkniętych prowadzonych metodą przeżyciową. Przed rokiem 1976 Ruch był znany pod nazwą „Ruch oazowy”, „Ruch Żywego Kościoła”.
Twórcą oazy, założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był ks. Franciszek Blachnicki (24 III 1921 – 27 II 1987).
Ruch Światło-Życie powstał i rozwija się w Polsce a w ostatnich kilkunastu latach rozszerza się również poza jej granicami, m.in. w Słowacji, Bułgarii, Czechach, Niemczech, Białorusi, Łotwie, Ukrainie, Irlandii i Chinach.
Zobacz też: Biografia ks. Franciszka Blachnickiego